Ο μέσος όρος ηλικίας διάγνωσης στον καρκίνο του μαστού είναι τα 62 έτη και το 25% των περιπτώσεων αφορούν τις ηλικίες μεταξύ 75-84 ετών. Υπάρχουν εκτιμήσεις πως το 2030 οι περιπτώσεις κακοήθειας στον μαστό θα διπλασιαστούν και οι περισσότερες θα αφορούν την ηλικιακή ομάδα μεταξύ 70-84 ετών.
Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν σαφείς κατευθυντήριες οδηγίες για το πως αντιμετωπίζεται η νόσος σε αυτή την ηλικιακή ομάδα και ο βασικός λόγος είναι πως αυτές οι ηλικίες δεν λαμβάνουν μέρος στις κλινικές δοκιμές για την αποτελεσματικότητα και τις πιθανές παρενέργειες της εκάστοτε θεραπείας.
Συνήθως στις γηραιότερες γυναίκες προσφέρεται λιγότερο επιθετική θεραπεία από ότι στις νεότερες και αυτό ίσως εξηγεί τα υποδεέστερα προγνωστικά αποτελέσματα σε αυτόν την πληθυσμιακή ομάδα. Από την άλλη, πρέπει να αποφεύγεται η υπερθεραπεία (δηλ. η χρήση υπερβολικών θεραπευτικών μεθόδων για την εκρίζωση της νόσου), διότι μία ενδεχόμενη υποτροπή της νόσου σε κάποια χρόνια από την αρχική διάγνωση είναι λιγότερο επικίνδυνη από τα πιθανά συνοδά προβλήματα υγείας (π.χ. αρτηριακή υπέρταση, σακχαρώδης διαβήτης, καρδιοαναπνευστικά νοσήματα).
Η κάθε ηλικιωμένη γυναίκα πριν από τη λήψη οποιασδήποτε θεραπευτικής αγωγής δεν θα πρέπει να εκτιμάται βάσει της ηλικίας, αλλά βάσει της συνολικής κατάστασης υγείας και ιστορικού της. Επιπλέον, σημαντικό ρόλο παίζουν και τα χαρακτηριστικά του καρκίνου, η επιθετικότητα και έκταση του, όπως επίσης και οι προτιμήσεις της ασθενούς. Ουσιαστικά, η κάθε περίπτωση πρέπει να εξατομικεύεται ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό ογκολογικό αποτέλεσμα με απόλυτη ασφάλεια.
Σε κάθε περίπτωση για την αντιμετώπιση της νόσου συστήνεται να υπάρχει βιοψία της πάσχουσας περιοχής υπό τοπική αναισθησία, ώστε το δείγμα του ιστού να μελετηθεί στο μικροσκόπιο για την ιδιοσυγκρασία του καρκίνου (π.χ. ορμονικοί-HER2 υποδοχείς, βαθμός κακοήθειας, δείκτης πολλαπλασιασμού). Βάσει αυτών των παραμέτρων μπορούν να ακολουθηθούν στρατηγικές αντιμετώπισης που θα είναι ασφαλείς, αποτελεσματικές και λιγότερο επιβλαβείς για την κάθε γυναίκα αυτής της ηλικίας.
Η τυπική πρωταρχική θεραπεία μιας υγιούς γυναίκας προχωρημένης ηλικίας με νεοδιαγνωσθέντα μη μεταστατικό καρκίνο είναι η χειρουργική θεραπεία. Εφόσον ο η βλάβη δεν είναι εκτεταμένη, συνήθως προτιμάται η ογκεκτομή έναντι της μαστεκτομής , διότι επιβαρύνει λιγότερο την μετεγχειρητική περίοδο. Παρ ’όλα αυτά, αποφάσεις όπως έλεγχος μασχαλιαίων λεμφαδένων, ακτινοβολία και συστηματική θεραπεία (χημειο-, ορμονο–, ανοσοθεραπεία) εξατομικεύονται αναλόγως της κατάστασης της ασθενούς και των χαρακτηριστικών του όγκου.
‘Όταν η νόσος είναι εκτεταμένη (π.χ. μεγάλος όγκος) και ο καρκίνος είναι ορμονοεξαρτώμενος (δηλ. βάσει βιοψίας έχει θετικούς ορμονικούς υποδοχείς) μπορεί να χορηγηθεί προεγχειρητικά ορμονοθεραπεία ώστε να επιχειρηθεί η συρρίκνωση της βλάβης και να ακολουθήσει λιγότερο εκτεταμένο χειρουργείο. Επίσης, σε μικρούς όγκους και ορμονοεξαρτώμενη μη μεταστατική νόσο, εφόσον θα ακολουθήσει μετεγχειρητική ορμονοθεραπεία, η χειρουργική παρέμβαση στη μασχάλη και η συμπληρωματική ακτινοβολία μπορεί να παραληφθεί.
Αντιστοίχως για την χημειοθεραπεία και ανοσοθεραπεία με μονοκλωνικά αντισώματα, η απόφαση για την επιλογή του θεραπευτικού πλάνου εξατομικεύεται λαμβάνοντας υπόψιν τις πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες σε συνδυασμό με την συνολική κατάσταση της υγείας.
Τέλος, όταν μία γυναίκα δεν είναι υποψήφια για χειρουργική επέμβαση (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που δεν την επιθυμούν) μπορεί να χορηγηθεί ορμονοθεραπεία, εφόσον η κακοήθεια είναι ορμονοεξαρτώμενη. Στην περίπτωση που δεν είναι ορμονοεξαρτώμενη, οι επιλογές εξαρτώνται από το αν η νόσος είναι συμπτωματική ή όχι (όπως παρακολούθηση ή χημειοθεραπεία) και τι επιθυμεί η ίδια.